Patronlar, biz işçilerin hep onların istediği gibi çalışmasını, davranmasını isterler. Bir robot gibi ayarlanmış olmamız gerekir. Hatta belki onlara sorsanız yemek yemesek, tuvalete gitmesek, dinlenmesek ne iyi olur! Durmadan çalışsak, çalışsak, çalışsak... Tabi bununla da kalsa iyi! Bu durmadan çalışan işçinin bir de hiç itiraz etmemesi gerekiyor. Eline verilen üç kuruşla yetinmesi, düşünmemesi, sorgulamaması...
Aslında kısacası insanlıktan çıkması gerekiyor. Belki biz işçiler çoğu zaman hayallerimizi erteleyebiliyoruz. Ama kabul etmek gerekir ki, patronlar bu konuda bizden daha inatçılar. Kendi hayallerinin peşinden koşuyorlar. Ve bu hayalleri için kendilerinin hizmetinde olan devletin de tüm imkanları olmak üzere her şeyi seferber ediyorlar.
Dikkatlice etrafımıza bakalım. Çalıştığımız banta mesela. Öncelikle çalan şu müziklere kulak kesilelim. Çoğu zaman kanıksadığımız bu müziklerin içinde sırf acı var. Tüm acılar ise kadere bağlanıyor ve sonunda kadere lanetler yağdırılıyor. Bizi sigortasız çalıştıran, eve elimizde üç kuruş maaşla yolayan, saatlerce çalıştıran patrona değil de kadere lanetler yağdırıyoruz tüm gün.
